خاطرات‌یک دندانپزشک

«به خودا از دندون درد دارم می میرم.»اصرار می‌کرد. صدایش را از سالن انتظار می‌شنیدم. لهجه عربی بامزه‌ای‌ داشت. صد بار گفتیم که آخر سال

دختر جوان و زیبایی است. کمی شبیه چهره‌هایی که این روزها شبیه‌شان زیاد است. دماغ عمل کرده. چانه و لب های ژل زده. پوست روشن

بپرسم یا نه؟ با دقت نشانه‌ها را بررسی می‌کنم. لباس مشکی تنش نیست. همان ‌طور چاق و درشت هیکل است و نسبت به چند ماه

  ساعت ۳ ظهر است. می‌خواهم کمی بخوابم. تا چشمانم گرم می‌شود، آرمین سراغم می‌آید:《مامان جیش دارم.》 همان چشمان بسته زیر لب می‌گویم:《برو به آریا

وارد سالن مطب شدم .۵_۶ نفر روی صندلی نشسته بودند.بیمار اولم مرد حدودا ۴۰ ساله ای بود با استخوان بندی درشت و شانه های پهن