20 آذر1402
این مثل را شنیده بودم که وقتی شاگرد آماده باشد استاد هم از راه می رسد. موضوع را انتخاب کردم. منابع مختلف از هر جا خودشان را رو می کنند. به قدری برایم جذابند که نمی‌دانم از کدام شروع کنم. دیشب به کتابی رسیدم به نام «ادبیات من ».
با عنوان دوم راهی به فهم خود زندگی نگاری و روایت های شخصی
نویسندگان سدونی اسمیت جولیا واتسون
مترجم رویا پور اذر نشر اطراف
فکر می‌کنم این کتاب مرا از سردرگمی بین انواع اسامی جستار دربیاورد.
نوشتن از خود چیز جدیدی نیست. از قرن هجدهم رواج داشته. این کتاب به این موضوع که چرا یک ژانر در یک دوره به محبوبیت بیشتری می‌رسد نیز می‌پردازد.
نویسنگان این اثر تعریف ها کاربردها نظریه‌ها و نمونه های ژانر خاطره پردازی و خودزندگی نامه نویسی را بررسی کرده اند.
« اسمیت و واتسون ژانر خود زندگی نامه را «به جای یک فرم ثابت، یک سازوکار اجتماعی » می دانند که با میانجی گری بین اهاف شخصی و ضرورت‌های اجتماعی، فرم را به عاملیت انسانی، تاریخف موقعیت مکانی و سازوکار پویای بده بستان ارتباطی گره می‌زند.»
« خود زندگی نگاری به جای این که صرفن قصه‌ی زندگی فرد باشد،ارزشهای فردی خاص را طوری رمزگذاری یا تقویت می‌کند که بتوانند نقشی در شکل‌گیری فرهنگ و و تاریخ ایفا کنند.»
به نظر می‌رسد وقتی نویسنده خود را از منظر خود می بیند و مشاهده‌گر و جستجوگر خویش است این موضوع اهمیت ویژه‌ای میابد. تامل در گذشته هویت نویسنده را در حال حاضر بیان می‌کند. اینکه دنیای هر شخص از زبان خودش چگونه است.
آخرین دیدگاه‌ها